W krótkiej chwili oddechu wyglądam przez okno i przy akompaniamencie przeciągłego westchnienia oglądam ponury, szary pejzaż jesiennego popołudnia. Zarówno niebo spowite szarymi chmurami, jak i unoszące się w chłodnym powietrzu czarne punkciki, posępnie zataczające koła w locie wokół częściowo pozbawionego liści drzewa nie napawają optymizmem, a domowa cisza jest nie do zniesienia. Syn skrył się w pokoju i ślęczy nad pracą domową z matematyki, córka również zajmuje się swoimi szkolnymi powinnościami, a mąż poszedł do pracy i jest mi tak jakoś samotnie. Zazwyczaj nie zwróciłabym nawet na te przecież oczywiste fakty najmniejszej uwagi, niczym bym się nie przejmowała i po prostu zabrałabym się do pracy, lecz skłaniający do głębszych dywagacji temat tego artykułu sprawił, że dostrzegłam teraz, jakby magicznie olśniona za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, jak ogromną rolę w moim życiu sprawuje rodzina. Mieć rodzinę to dla mnie sprawa oczywista, najstarsze dziecko, czyli syn, ma już siedemnaście lat, więc jest obecny w moim życiu, zdawałoby się, że prawie od zawsze. No właśnie, dla mnie jest to sprawa normalna, ale czy to samo mogą powiedzieć inne dorosłe Polki oraz Polacy?
